هوس ماشین - هوش مصنوعی

هوس ماشین عنوان سخنرانی بود که استاد بزرگوار پرفسور کارو لوکس حدود 12 یا 13 سال پیش در انجمن انفورماتیک ایران برگزار کرد. شاید عبارت هوس ماشین برای شما ناشناخته باشد اما مفهوم عمیقی با خود به همراه دارد. استاد کارولوکس در آغاز سخنرانی خود به این نکته اشاره کرد که پیش از این جلسه قرار بود در دانشگاه مشهد سخنرانی داشته باشند و در آنها هوس را به کلمه هوش تغییر داده بودند و فکرکرده بودند که عنوان سخنرانی اشتباه است!

دیروز به طور اتفاقی فیلم هوش مصنوعی اثر استیون اسپیلبرگ را دیدم، البته بار سوم بود که این فیلم را میدیدم اما نکات جالبی در این فیلم وجود دارد که پس از هر بار دیدنش من را به فکر فرو میبرد، شاید در نگاه اول به نظر بعضی از افراد فیلم کمی تخیلی به نظر برسد اما به نظر من به هیچ وجه اینطور نیست. صحنه هایی از فیلم مانند صحنه ای که مادر دیود او را در جنگل رها می کند و دیوید به او التماس می کند که این کار را انجام ندهد و گریه می کند، یا زمانی که مردمی که میخواهند روبات ها را نابود کنند باور میکنند که دیوید یک روبات نیست و از نابودی او منصرف میشوند و در نهایت صحنه تاثیر گذاری که دیوید به سراغ پدر ژپتو می رود تا مثل پینوکیو او را تبدیل به انسان بکند و آرزو می کند که انسان شود و پس از آن 2000 سال در برابر مجسمه فرشته مهربان التماس می کند تا به انسان تبدیل شود از صحنه های تاثیر گذار فیلم هوش مصنوعی هستند.

هدف کلی از هوش مصنوعی ایجاد موجودی هوشمند است که مانند انسان بتواند دنیای اطراف خود را درک کند و تصمیم بگیرد. در حال حاضر علم هوش مصنوعی پیشرفت های بسیار زیادی کرده است اما جنبه ای از هوش مصنوعی که کمتر به آن پرداخته شده است بحث احساسات است. تصورش را بکنید که روباتی وجود داشته باشد که احساس داشته باشد، مثل یک انسان غمگین شود، هیجان زده شود، شاد شود، گریه کند و بخندد.

دیدن فیلم AI من را به یاد سخنرانی دکتر کارو لوکس انداخت. ایشون در سنخرانی که داشتند به این نکته اشاره می کردند که هوس قوی ترین حس انسان است و زمانی ما موفق خواهیم شد که روبات های با احساس درست کنیم که قوی ترین حس موجود در انسان یعنی هوس را در خود داشته باشند. یادم هست که پس از سخنرانی به همراه یکی از دوستان و دکتر کارو لوکس صحبت های زیادی کردیم و ایشون را تا منزل همراهی کردیم، روحشان شاد.

البته من در حالت کلی با پیشرفت علم در همه زمینه ها موافق نیستم، بخصوص در زمینه ژنتیک و شبیه سازی. در حال حاضر برخی از کشورهای پیشرفته دنیا نیز بودجه تحقیقات در این زمینه را کاهش داده یا به طور کلی قطع کرده اند زیرا با پیشرفت علم در این زمینه ها عواقب وحشتناکی در انتظار بشر خواهد بود. اما داشتن دنیایی که در آن روباتهای با احساس بخشی از زندگی بشر شوند جالب به نظر می رسد. روبات هایی که انواع احساس های بشری را دارا هستند حتی هوس را!